૩. વિધવાનું આક્રંદ

(રાગ-એજી લક્ષ્મણ ઘડીક ઊભા રહોને...)

અરે, પ્રભુ! તારે ને મારે હતું શું વેર?

          વેરી બની શીદ આવ્‍યો રે?

મારા પતિદેવને આવ્‍યું મરણ,

          અભાગિયા શીદ લાવ્‍યો રે?

અરે, આજે બન્‍યો તું કેમ નિર્દય?

          દયાનું ઝરણું કયાં ગયું રે?

એવો રક્ષક બની થયો ભક્ષક,

          એવું તે તને શું થયું રે?

અરે, મારો નોધારીનો આધાર,

          શીદને તેં છીનવ્‍યો રે?

પ્રભુ તારી દયાનો એ ભંડાર,

          કયાં જઈને ઠાલવ્‍યો રે?

અરે, તેં તો તોડયું મારું મનોબળ,

          કરી તેં મને નિરાધાર રે;

એવા મારા હૈયાની તોડી તેં હામ,

          જીવનમાં રહ્યો ન સાર રે!

અરે, એવા દુખિયાના ઉદ્ધારક,

          દુઃખી મને શીદ તેં કરી રે?

એવા મારા અંતરની હણી આશા,

          વેદના શીદ ભેટ ધરી રે?

અરે, મારા હૈયાનો છીનવી હાર,

          તને એમાંથી શું મળ્‍યું રે?

એવા મારા પ્રાણાધારનો લૈ જીવ,

          પેટ તેં કેટલું ભર્યું રે?

અરે, તારે લેવો'તો મારો જીવ,

          એનો જીવ શીદ લીધો રે?

એવા સૂર્ય આડે બની વાદળ,

          અંધકાર શીદ દીધો રે?

અરે, જીવન સાથેનો ખેલ,

          પૂરો નહોતો ખેલ્‍યો રે;

ત્‍યાં કરી નાખી તેં ઉતાવળ,

          યમને જલ્‍દી મેલ્‍યો રે!

અરે, તું વટાવી ગયો હદ,

          તારું કામ તેં કર્યું રે;

એવો નજરે ચડયો તને જે,

          એનું જીવન હર્યું રે!

અરે, તેં તો વર્તાવ્‍યો કાળો કેર,

          ન જોયું તેં પાછું વાળી રે;

એવો કપટી થૈ કર્યું કપટ,

          જિંદગી કરી તેં કાળી રે!

અરે, મારાં સાસુ રડે છે ચોધાર,

          નણદી લાગી માથું કૂટવા રે;

એવા દિયરિયે મૂકી લાંબી પોક,

          ધિક્કારું છું તને હું વિધવા રે!

અરે, મારા સંસારને ઉજાડનાર,

          આવો તું કદી' જો થશે રે;

એવો જેનો ઉજ્જડ કરીશ સંસાર,

          વિધવાની હાય લાગશે રે!

* * *