૬૨. ફરી ચૂડલો નંદવાયો

(રાગ-માડી હું તો બાર બાર વર્ષે...ની પહેલી કડી પ્રમાણે)

એના ઉપર દુઃખના ડુંગરો યતરી આવ્‍યા રે;

          એને કયાંય નથી ચેન કે શાનભાન રે,

                    કોડિલી ચોધાર આંસુડે રડે!

વાદળો પણ દુઃખનો વરસાદ વરસાવે રે;

          આજ કાતિલ બની ગયો ભગવાન રે, કોડિલી...

દેવોએ આપેલ આશીર્વાદ આજ ખોટા પડયા રે;

          કોઈએ ન સંભાળ્‍યું નાવનું સુકાન રે, કોડિલી...

હૈયાના કોડ એના એક પણ પૂરા ન થયા રે;

          અવળાં પડી ગયાં બધાં એનાં નિશાન રે, કોડિલી...

વર્તમાન દિવસે દિવસે ભૂતકાળ બને રે;

          ઓછું થતું જાય જીવનતણું તાન રે, કોડિલી...

હવામાંહે સર્વત્ર કાળી ધુમ્‍મસ ફરી વળી રે;

          બધે જ વહે છે એક કરુણ ગાન રે, કોડિલી...

કોયલડીએ કરેલ મિલન ન ટકી શકયું રે;

          બધાની ગાયબ થઈ ગઈ મુસ્‍કાન રે, કોડિલી...

એનો સંસાર ઉજ્જડ આજ સાવ થઈ ગયો રે;

          એનું તૂટી પડયું છે દિલનું મકાન રે, કોડિલી...

એનું આખું જીવન ઝાંઝવા સમાન થઈ રહ્યું રે;

          પ્રભુજીનું કેવી રીતે જાળવે માન રે, કોડિલી...

પાણીમાં ઉપસેલો એ પરપોટો જાણે ફૂટયો રે;

          હરિયાળી બની ગઈ હવે વેરાન રે, કોડિલી...

એની સમીપ કયા મોઢે જઈ દિલાસો આપવો રે;

          એનો ધણી પહોંચી ગયો સ્‍મશાન રે, કોડિલી...

દુખિયારીનો ફરીવાર ચૂડલો નંદવાયો રે;

          એને છોડી ગયો છે એનો ભગવાન રે, કોડિલી...

* * *