૪૦. હાલરડું

(રાગ-પારણ્‍યાં બંધાય, માતા જશોદાજી ગાય...)

રમીનેથાકી જાય, સૂરજ નીંદરમાં ઘેરાય,

સૂરજ મારો ઘોડિયામાં હમણાં ઊંઘી જાય!

          મારા સૂરજને હેતથી સુવડાવું,

          હું તો   હરખે  હાલરડાં  ગાઉં;

સૂરજ જાય પોઢી, માથે રૂમાલ ઓઢી;

એતો કેવો દેખાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          ઘોડિયા ઉપર પોપટ બેસાડું,

          મોરલાનાં પીંછડાં હું દેખાડું;

કરે અનેક રમતો, જાણે કયાં કયાં ભમતો;

સૂરજ કેવો હરખાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          એને ઘૂઘરો હું નવરંગો આપું,

          એનો અવાજ  સુંદર  હું  કાઢું;

એતો કેવો રમે, મને ખૂબ જ ગમે;

કેવો આનંદિત થાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          એના માટે હું શીરો બનાવું,

          વ્‍હાલી ગાવડીનું દૂધ  પાઉં;

એતો ઉતાવળો થાય, એના ગાલ બગડી જાય;

મારો આનંદ ન માય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          પરી આવે  એને  સપનામાં,

          મીઠી વાતો કહે ચાંદામામા;

એતો આમ-તેમ ફરે, બધું જોયા કરે;

કેવો સમજુ  કે'વાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          ઘોડિયાને સોનાથી મઢાવું,

          એમાં ચાંદીનાં કડાં નખાવું;

એમાં પોઢે મારો બાળ, એતો કેવું શુકનિયાળ;

ધીમે ધીમે મોટો થાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          ચાંદની રાતમાં એને રમાડું,

          એને ભાવતું ચૂરમું જમાડું;

એતો ડગું ડગું ચાલે, રૂડા આનંદમાં મ્‍હાલે;

ચાલતા કદી પડી જાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          વાંસળી કેવી રૂડી વગાડે,

          એતો સૂતેલાને જગાડે;

કરે મને હેરાન, ખૂબ જ રાખું એનું ઘ્‍યાન;

કયારેય પોરો ન ખાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          એતો એવો નાચ નાચે,

          જાણે કલાકાર બિરાજે;

એતો નાચે થનક થૈ, જાણે ભાન ભૂલી જૈ;

સાથે કાલુ કાલુ ગાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

          હવે રહી તમન્‍ના એક,

          એને શકિત મળે અનેક;

મારી ઈચ્‍છા પૂરી થાય, એ મહાન બની જાય;

ત્‍યારે સાચો કહેવાય,

સૂરજ મારો..... ! રમીને થાકી.....

                          * * *